Evrenin Merkezi

Bir zamanlar tuhaf bir yaşlı adam vardı. Köylerin gürültüsünden kaçıp sığındığı bir mağarada yaşıyordu. Büyücü olarak nam saldığı için, ondan büyü sanatını öğrenmeyi ümit eden öğrencileri vardı. Ama onun aklında hiç böyle şeyler yoktu. Tek isteği, bilmediği ama sürekli gerçekleştiğinden emin olduğu şeyin ne olduğunu öğrenmekti. Üzerinde düşünülmesi mümkün olmayan şeyin üzerinde uzun bir süre düşündükten sonra, içinde bulunduğu kötü durumdan kurtulmak için çareyi, eline bir parça kırmızı tebeşir alıp mağarasının duvarlarına türlü türlü şekiller çizmekte buldu. Amacı, bilmediği şeyin neye benzediğin bulmaktı. Birçok denemeden sonra aklına bir daire çizmek geldi. “Bu doğru” diye hissetti, “şimdi içine bir de dörtgen çizmeli” ve böylesi çok daha iyiydi. Öğrenciler merak içindeydi ama tek bildikleri yaşlı adama bir haller olduğuydu; ne yaptığını öğrenmek için yanıp tutuşuyorlardı. Ona “içeride ne yapıyorsun?” diye sordular. Ama yaşlı adam yanıt vermedi. Sonra duvardaki şekilleri keşfettiler ve “İşte bu!” dediler, ve bunları taklit ettiler…

 

Doğal dönüşüm: … Yeniden doğuşla ilgili tüm fikirlerin temelinde doğal dönüşüm vardır…. Önemli ruhsal etkiler yaratan bu süreçler, duyarlı bir insanı, ona böyle neler olduğunu sormaya sevkedebilir. Bu tür bir insan masalımızdaki yaşlı adam gibi mandalalar çizecek, onların koruyucu dairesine girecek ve kendinin seçtiği bir sığınak olduğunu sandığı hapishanenin verdiği şaşkınlık ve sıkıntıyla tanrı benzeri bir varlığa dönüşecektir. Mandalalar doğum yerleri, daha doğrusu doğum kapları, bir Buddha’nın yaşam bulduğu lotus çiçekleridir.