8 Ocak’ta yola çıktık, gözyaşlarımızla.
Ertesi gün ilk ses kaydı geldi, “Tılsımlı Yolculuk Bölüm 1”. Kaptanın seyir defterine misafir olmuşum gibi kikirdeyerek dinledim. Yaseminin gizemli öyküsü ile detaylardaki hikayelere bakmaya başladı. “Elimin altında her gün kullandığım şeyin içinden bir şey çıkıyor.”
Hayatında ilk kez rüyalarını yazmaya başladı, kendi tabiriyle köstebek gibi.
Rüyalarında atalarını gördü: Babaannesi, halası, babası, amcası… Bir de ünlüler: Levent Kırca, Orhan Pamuk…
Ün ne diye baktık birlikte. “Bu dünyadaki yerini bulmuş, emek vermiş ve tanınmış.” dedi. İçimi ısıttı tanımı.
Rüya farkındalığı ve aktif rüya üzerine kitap okumaya başladı. Sonrasında, rüyaların birinde “ölüm gibi” dediği bir sahne gördü: Odanın önünde bir sürü ayakkabı. Sanki bir sürü insan gelmiş gibi… Uyanmadan az önce rüyada olduğunu fark etti.
Bir arkaşımın bana Sufi Ajanda hediye ettiğini, yaptığımız kadın çemberinde, açılışta ve kapanışta rastgele ajandayı açarak karşımıza çıkan sözle ataları anınca, mezarlık ziyaretlerine başlamak istediğimi söyledim.
Ey kardeşlerim, tereddütsüz bilmelisiniz ki mü’minlerin ruhları cesetten ayrıldıktan sonra da sevgililerinin ahvaline dair haberleri olur. Hususen dünyada aralarında münasebet ve yakınlık olanların ahvaline daha ziyade vakıf olurlar. Bu faraziyeye binaen ziyaret meşru addolunmuştur.
Seyyid Abdüsselam el-Esmer el-Feyturi
Doğumgünümde “Bölüm 3” geldi. Mezarlığa gitmiş. “Kafamı kaldırdım. Aslında hiç kafamı kaldırmıyormuşum.” dedi. “Ağaçları gördüm.”
“Solda mezarlarından arasından giden bir yol vardı. Normal yol yerine oradan gitmeyi tercih ettim bu sefer.” Önce Sait Faik Abasıyanık’ın, sonra Cahide Sonku, Hazım Körmükçü ve Cemal Nadir Güler’in mezarına rastladı.
“Neyi iyi yapıyorlarsa onu bulmuşlar ve onu dünyaya getirmişler.” Şefkat ve tatlı bir yumuşaklık hissederek ziyaretini tamamladı.
Yeniayda açtığım Tarot’ta dolunay sonrası için 13. Arkana, Mistik Rüya Tarotu destesindeki adıyla Bilge Tilki’yi çektiğimi ilettim. Birlikte ölüm ve yas bilgeliğinden bahsederken “Bölüm 4″te Şero’nun miyavlamaları bizi destekledi.
“Bölüm 5″te rüyasında doğum gördüğünü anlattı, bir koyunla.
Ertesi gün Ram Dass’ın bir mektubunda geçen sözlerden ilhamla yazdığı “Instrument of Divine Will (Yüce İrade’nin Aracı) sanki içindeki su kaynağını aramak gibi” mesajını okuyunca Julia Cameron’un “Finding Water” (Suyu Bulmak) kitabından rastgele bir sayfa açtım, yürümeli bir yas pratiği geldi.
Keder ve hoşnutsuzluk zamanlarında, yürümek bize bir bakış açısı ve perspektif sağlar. Kendi sorunlarımızla dışarı çıksak da, hızla dünya ile karşılaşırız.
“Bölüm 6″da Julia Cameron vesilesiyle Sanatçının Yolu’nu ve annesini andık.
İkinci haftamız tamamlanırken üst üste gelen görülere teslim olup, tılsım olarak kağıttan bir iskelet kukla yapmak istediğimi söyledim.
“Ölümle Dans” bölümü ile “Akışta nereye gidiyorsak oradaydık, şimdi de oraya gidiyoruz.” dedi. “Olabildiğince uzun süre benimle olmasını isterim.”
Tılsımı yapmadan önce, o yürümeli yas pratiğini yaptı ben bir ölüm meditasyonu. 13. Arkana için yazdığın eski bir yazıyı buldum, ilettiği şarkı ile yas listesini güncelledim.
Bakır tel, kil, akrilik boya ve babaannemden kalan “güneşten ve yıkanmaktan asla solmayan” iplerle yaptığım tılsım şimdi yuvasında.
Dünyanın her yerinde ölümün doğal sembolleri olan iskelet ve kurukafa, Ortaçağ’dan beri memento mori deyişiyle (Latincede “Unutma ki bir gün öleceksin” anlamına gelir) birlikte Avrupa sanatında yer bularak, hepimizi ölümün beklediğine dair sembolik bir mesaj vermişlerdir. Bu nedenle maddi başarı sembolleriyle yan yana koyuldukları da görülür.
Semboller Nasıl Okunur?, Clare Gibson
Görsel: Üç Yaşayan ve Üç Ölü, Normandiya Düşesi’nin Dua Kitabı
Yorum Yok